Σας χαιρετώ,
εγκαινιάζουμε σήμερα ένα blog το οποίο θα προάγει το φίλαθλο πνεύμα και το ευ αγωνίζεσθαι, όπως αυτό επιτάσσεται από όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό στο Νεοελληνικό κράτος…not. Θα είμαστε εδώ για να καταγράφουμε τα καλώς και κακώς κείμενα του αθλητισμού γενικότερα και του ΠΑΟΚ ειδικότερα, μέσα από μια πιο ρομαντική ματιά στα γεγονότα.
Είμαι ΠΑΟΚ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ φανατικός, μάλλον εγώ τον έκανα με την πάροδο των χρόνων. Το μικρόβιο μου το κόλλησε η μάνα μου – την φυλάω καλά τη φωτογραφία της ομαδάρας που σου έστειλε ταχυδρομικά στη Γερμανία ο Παντελάκης – και την ευχαριστώ δημοσίως.
Δεν είμαι ο κλασικός οπαδός του ΠΑΟΚ που γράφει χιλιόμετρα, όπως είχε πει κι ένας συνοπαδός μου ωστόσο, ο ΠΑΟΚ έχει επίπτωση σε όλη μας τη ζωή. Πέρασα κι εγώ κάποια χρόνια από την 4 αλλά κι από τις καταλήψεις και τις πορείες προς την ελευθεριά του συλλόγου. Μεγαλώνοντας και έχοντας δημιουργήσει οικογένεια τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις γύρω από την ομάδα είναι σε πιο… λογικά πλαίσια, αλλά πάντα έντονα.
Ο ΠΑΟΚ για πολλούς ανθρώπους είναι φιλοσοφία ζωής, είναι ένα διέξοδο από τη δύσκολη καθημερινότητα και τα προβλήματα τους, για άλλους ψυχοθεραπεία ή εκτόνωση. Πάντα κοινό σημείο αναφοράς παραμένει η αγάπη για το σωματείο και τα 4 γράμματα.
Από τη στιγμή που τα ηνία της ομάδας ανέλαβε ο Ιβάν Σαββίδης ένα ήταν το διακύβευμα… θα άλλαζε η νοοτροπία του κόσμου; Τώρα που θα ήμασταν εμείς οι ισχυροί, θα τους πληρώναμε όλους με το ίδιο νόμισμα..; Το νόμισμα της αδικίας; Τόσα χρόνια θυμού και απέχθειας για τα στημένα πρωταθλήματα τους, δεν άφηναν πολλά περιθώρια… κι όμως… στην συντριπτική του πλειοψηφία ο κόσμος απαιτεί από την διοίκηση και την ομάδα τιμιότητα και καθαρές νίκες εντός γηπέδου. Αυτό σας κάνει και ξεχωρίζετε! Μην αφήνετε κανέναν να σας αλλοιώσει τον τρόπο σκέψης αυτόν και για κανέναν λόγο…
Όταν άλλωστε αυτό δεν συνέβη, το κάρμα ανταπέδωσε το κουτάκι της μπύρας με πολύ σκληρό τρόπο… και θα ανταποδίδει με ακόμα σκληρότερο τρόπο σε αυτούς που δεν κατέβηκαν ποτέ να παίξουν και σε αυτούς που τρόμαξαν με μία φωτογραφία.
Φιλοσοφία ζωής λοιπόν. Επιτρέπεται να πέσεις επιβάλλεται να σηκωθείς που λέει και ο Indiano μας. Αυτό κρατώ κι εγώ κ ανανεώνω το ραντεβού μας…
ΥΓ. Η επιλογή της φωτογραφίας με τον Φερνάντο Βαρέλα και τα παιδιά του δεν είναι τυχαία. Αφιερώνω το άρθρο αυτό στον πατέρα μου, που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες εβδομάδες και στον γιο μου που με κάνει να τα ξεχνάω όλα με ένα του χαμόγελο κάθε φορά που ως Τσούμπα Άπκομ (Άκπομ αγόρι μου!) σκοράρει στο οικογενειακό μας διπλό…
ΥΓ2. Στο αγωνιστικό κομμάτι θα εμβαθύνουμε σύντομα και με λεπτομέρεια…
