ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ….
Ο κύριος Νικολάου, ένας όμορφος θεατράνθρωπος και ένας εξαιρετικος συνομιλητής!
Ένας άνθρωπος, που αγαπώ να κάθομαι να ακούω τις ιστορίες του… τις εμπειρίες
του. Ένας άνθρωπος που γνώρισα από το θέατρο και τη τηλεόραση και έπειτα τον
γνώρισα και σαν άνθρωπο. Έχεις βρεθεί ποτέ με ανθρώπους που να λες μπορώ να
τους ακούω ώρες;
Κυρίες και κύριοι…
Αγαπημένε μου, μετράμε σε λίγο, κοντά 10 χρόνια γνωριμίας… Σε βρήκα εδω στη
πόλη μου… Πώς πέρασαν αυτα τα χρόνια για σένα;
Αγαπημένη χαίρομαι που βρισκόμαστε πάλι, μέσω της mini συνέντευξης που μου ζήτησες.
Ξέρεις και σύ ό,τι τα χρόνια περνούν γρήγορα, τρέχουν σαν νερό, το Θέατρο σε απορροφά
και ο χρόνος είναι σχετικός.
Ξαφνικά διαπίστωσα και γώ ό,τι φέτος τον Αύγουστο, κλείνω 11 χρόνια παρουσίας στο
ΚΘΒΕ, που το υπηρέτησα κι απ’ τη Θέση του Αναπληρωτή Καλλιτεχνικού Διευθυντή, με
πολλή αγάπη και μεγάλο σεβασμό. Ετσι είναι, η ζωή κυλάει γρήγορα όταν είμαστε
αφοσιωμένοι στούς στόχους μας.
Πες μας λίγα λόγια, για τον Νίκο…
Για το Νίκο δεν έχω να πω και πολλά πράγματα, είμαι ένας βατός άνθρωπος που απ τα 18
του χρόνια βρίσκεται στ’ αλώνι του Θεάτρου μ’ ολες τις αγωνίες, τις χαρές και τις λύπες που
συνεπάγεται όλο αυτό! Ανήκω στους αισιόδοξους ανθρώπους, είμαι κοινωνικός, αλλά και
πολύ μοναχικός, κυρίως όμως σαν κοσμοκαλόγερος της τέχνης που υπηρετώ, έχω βαθιά
πίστη στο θαύμα του Θεάτρου. Για την πορεία μου υπάρχουν άλλοι να μιλήσουν, πάντως όχι
εγώ.
Πού σε βρίσκουμε τώρα θεατρικά;
Μετά απο έναν φορτωμένο θεατρικά χειμώνα στις σκηνές του Κρατικού, με τους Κωμικούς
του Δημήτρη Πιατά και τον Ρωμαίο και Αννέτα του Ζαν Ανούιγ σε σκηνοθεσία της Αννας
Φόνσου, βρίσκομαι σε “αγρανάπαυση” να φορτώσω ̈μπαταρίες” και να ανασυνταχθώ, να δω
κάποιες καλοκαιρινές παραστάσεις που μ ενδιαφέρουν ώσπου να ξεκινήσει η χειμερινή
σαιζόν του ΚΘΒΕ, με την επανάληψη της παράστασης ” Ρωμαίος και Αννέτα “.
Αγάπησες τη πόλη μας;
Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη έδω και πολλά χρόνια, απ τα μαθητικά μου χρόνια που πρωτοήρθα,
κατόπιν με τις περιοδείες του Θεάτρου, κυρίως Ανοιξη μετά το Πάσχα και φυσικά τα 11
τελευταία χρόνια που έγινε η δεύτερη πατρίδα μου.Η πολιτισμικότητα της με συγκινεί, τολμώ
να πω ό,τι είναι η πιο Ευρωπαική πόλη της Ελλάδας παρά τα ντεσού που όλοι γνωρίζουμε,
κυρίως όμως με συγκινεί η απλότητα, η φιλικότητα και η αγκαλιά των ανθρώπων της, είναι
ωραίοι άνθρωποι οι βορειοελλαδίτες. Έχω κάνει πολλές φιλίες, φιλίες καρδιάς.
Πώς μπήκε το μικρόβιο του θεάτρου σε σένα;
Δεν γνωρίζω αν προυπήρχε, το σίγουρο είναι ό,τι απ το νηπιαγωγείο, το δημοτικό, το
γυμνάσιο μέχρι το σημερινό “λύκειο”, που συμμετείχα σ όλες τις εκδηλώσεις, οι δάσκαλοι και
οι καθηγητές με παρότρυναν να ακολουθήσω τον δρόμο του Θεάτρου με την χαρακτηριστική
φράση, ” παιδί μου μην κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου “. Όχι ό,τι ήμουν τόσο κακός μαθητής
στ’ άλλα μαθήματα, ίσα ίσα ήμουν καλός και πολύ συνεπής, κάτι έβλεπαν όλοι αυτοί κι έτσι
όταν ήρθε η στιγμή με πολλή περίσκεψη, πήρα την απόφαση. Πολλές φορές έχω σκεφτεί, ότι
λίγη αξία έχει τί θέλουμε και τί αγαπάμε εμείς να κάνουμε στη ζωή μας, αλλά η αποδοχή
αυτού που κάνουμε στούς άλλους, γιατί τέχνη, χωρίς την αποδοχή του κοινού δεν υπάρχει.
Μια όμορφη στιγμή (ξέρω είναι πολλές) σε ολη αυτή τη πορεία σου…
Η στιγμή που πέτυχα στις εξετάσεις της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και πάτησα τα
σκαλοπάτια που είχαν πατήσει πρίν απο μένα όλα τα ιερά τέρατα της τέχνης του Θεάτρου,
άρα η στιγμή της εκκίνησης αυτού του υπέροχου ταξιδιού.
Περίγραψέ μου, μια δική σου μέρα…
Ποτέ οι ημέρες στην καθημερινότητά μας δεν είναι ίδιες, εξαρτώνται κυρίως απ τις
υποχρεώσεις μας, ιεραρχώ λοιπόν τις υποχρεώσεις και πράττω αναλόγως. Ο κανόνας αυτός
παύει να υπάρχει όταν φίλος η φίλη ζητάει την βοηθειά μου, στην φιλία είμαι πάντα παρών.
Μου έχεις μιλήσει για τόσα θηρία Θεατρικά, που έχεις γνωρίσει….πες μου για αυτές τις
γνωριμίες και ποιά χαράχτηκε βαθειά μέσα σου!!
Πόσο δύσκολη ερώτηση, ειλικρινά θα αδικήσω με μια μονολεκτική απάντηση όλους αυτούς
τους σπουδαίους που με πλάσανε, που με ζύμωσαν στις χούφτες τους, που με ενεθάρρυναν
στις προσπάθειες μου, που με πότισαν πίστη, σεβασμό και ήθος σ ́ολη αυτή την πορεία μου.
Που με δίδαξαν τα μυστικά της τέχνης του Θεάτρου με αγάπη και απλοχεριά, χωρίς
ανταγωνισμούς και ιδιοτέλεια. Θα φέρω σαν παράδειγμα τον Στέλιο, τον Βόκοβιτς που με είχε
μαθητή του και βρεθήκαμε στην ορχήστρα της Επιδαύρου, μ έπιασε απ το χέρι και επι δίωρο
μου υπέδειξε τον τρόπο της εκφοράς του λόγου απο κάθε σπιθαμή της ορχήστρας για να μην
χαθεί ούτε μια φράση, ούτε μια κατάληξη, γιατί ξέρανε ως πρωτομάστορες οτι η εκφορά του
λόγου μαθαίνεται στην πράξη απο γενιά σε γενιά, κι ο τρόπος αυτός είχε αρμονία, είχε
κώδικες, είχε μουσικότητα, γιατί απλά είναι ποιητικός λόγος σπουδαίων ποιητών. Σήμερα
ήρθαν τα χειλόφωνα και χάθηκε κάθε μαγεία της εκφοράς του ποιητικού λόγου, διότι όταν
μιλάς όπως στην τηλεόραση, αλλάζεις άρδην τους κώδικες υποκριτικής και συγχρόνως
απαξιώνουμε το μεγαλύτερο αφήγημα του Αργολικού θεάτρου της Επιδαύρου, την ακουστική
του, που μόνο εικασίες υπάρχουν γι αυτό το τεχνολογικό επίτευγμα της αρχαιότητας.
Στον ελεύθερο χρόνο σου, με τί ασχολείσαι;
Με απλά πράγματα, να συναντώ φίλους, να διαβάζω βιβλία που αγοράζω συνέχεια, να
βλέπω ταινίες, να παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις και να ενημερώνομαι και φυσικά ως
λάτρης του ποδοσφαίρου να παρακολουθώ την ομάδα μου, με εκτονώνει το ποδόσφαιρο με
κάνει πάλι παιδί, χάνω την σοβαρότητά μου κι αυτό με χαλαρώνει.
Υπήρξε κάποια στιγμή, όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας σου που να είπες…. “Δεν
θέλω άλλο”;
̈Οσο η πνευματική μου διαύγεια και η σωματική μου επάρκεια το επιτρέπουν δεν θ ακούσεις
ποτέ αυτή τη φράση απο μένα, απεναντίας θ ακούσεις το θέλω κι άλλο, μόνο βιολογικά θα
καταθέσω τα όπλα, η ζωή έχει αξία όταν δημιουργείς.
Μου είχες πει κάποια στιγμή “Οι καριέρες χτίζονται με ΟΧΙ”… Τί σημαίνει για σένα
αυτό; σήμερα πιστεύεις, ειναι εύκολο για τη καινούρια γενιά ηθοποιών, να το
ακολουθήσει αυτό, με τόσες δυσκολίες;
Το όχι περιλαμβάνει τον αυτοσεβασμό, την περιφρούρηση των ονείρων σου, την αξιοπρεπειά
σου σ’ έναν κόσμο καθόλου ιδεατό. Είναι στάση ζωής, είναι το εισιτήριο που σου δίνει το
δικαίωμα να διεκδικείς χωρίς να υποκύπτεις σε αλόγιστες συμπεριφορές και σε ευτελισμούς.
Στη ζωή πρέπει να μάθουμε ό,τι η ύπαρξή μας δεν είναι διαπραγματεύσιμη μέσω
υποχωρήσεων, δεν υπάρχουμε για να υποχωρούμε αλλά για να δημιουργούμε κι όπου
φτάσουμε… κι αυτό αφορά κυρίως την νέα γενιά ηθοποιών.
Τί απολαμβάνεις στο χώρο του θεάτρου;
Οσο και να σου φανεί περίεργο… την “αποκάλυψη” , αυτό το μικρό θαύμα που συντελείται
όταν δημιουργείται μια παράσταση Όταν αυτό δεν συμβαίνει, είμαι σίγουρος για την αποτυχία.
Κλείνοντας…Τί σημαίνει για σένα η λέξη ” ζωή “;
Αγώνας, αυτό σημαίνει ζωή για μένα και στην τέχνη που υπηρετώ η μετουσίωση της ύλης σε
πνεύμα.
Περιμένω την επόμενη πολύωρη συζήτηση μας!!!
Με την ευκαιρία να σ’ ευχαριστήσω για την επικοινωνία μας.
Νίκος Νικολάου
Εγώ για τη παρέα σου!
Ονομάζομαι Βουγιατζή Ελένη…
