Άρθρο του Γιώργου Σταμάτη για τον εθελοντισμό και τους ανθρώπους που λόγω οικονομικής κρίσης βρέθηκαν στον δρόμο
Ο τρόπος που επιλέγει κανείς να κάνει καθημερινά τις διαδρομές του μπορεί πράγματι να είναι πολύ διαφορετικός. Περπατώντας, θα δεις ανθρώπους που βιάζονται, άλλους που περπατούν αμέριμνοι και άλλους που ενώ προσπαθούν να προφτάσουν τις προθεσμίες και κυνηγούν τον χρόνο, ξέρουν να παρατηρούν.
Παρατηρώντας την πόλη, κοιτάζοντας με ενδιαφέρον κάθε πτυχή της, μπορεί κανείς να δει έναν “αόρατο κόσμο”. Έναν κόσμο με ανθρώπους που βρίσκονται χωρίς στέγη, στερούμενοι τα βασικά και καθημερινά που για τους περισσότερους ανθρώπους μοιάζουν αυτονόητα. Είναι ένας μικρόκοσμος που φέρει μεγάλη δυσκολία και παλεύει καθημερινά για την επιβίωση στην απόλυτη φτώχεια. Παράλληλα όμως είναι και ένας κόσμος που χαρακτηρίζεται πολλές φορές από τεράστια ανθρωπιά. Ένας κόσμος σαν και αυτόν που περιγράφει ο George Orwell στο βιβλίο του “Οι Άθλιοι του Παρισιού και του Λονδίνου” δίνοντας με αυτό τον τρόπο φωνή και υπόσταση σε εκείνους οι οποίοι είναι αθέατοι για την κοινωνία.
Στη σύγχρονη πραγματικότητα, παρατηρείται πως το προφίλ των ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς αστεγίας μεταβάλλεται ανά τα χρόνια, και αναδεικνύεται μια νέα μορφή, αποτελούμενοι από τους “νεοάστεγους”. Άνθρωποι οι οποίοι λόγω οικονομικής κρίσης, ανεργίας, χαμηλού εισοδήματος ή απουσίας οικογενειακού και υποστηρικτικού περιβάλλοντος βρέθηκαν να έχουν χάσει κυριολεκτικά τα πάντα.
Άνθρωποι που ζούσαν όπως εγώ και εσείς. Η αστεγία και η ένδεια δεν είναι μια κατάσταση που προϋπάρχει, δεν γεννιέται κανείς με αυτό. Είναι μια συνθήκη η οποία είναι δυνατό να συμβεί ανεξάρτητα από την ηλικία, την εκπαιδευτική βαθμίδα ή την ιδιότητα.
Εδώ ακριβώς έρχεται και η αξία του να νοιάζεται κανείς. Η ευθύνη που έχει καθένας από εμάς να είναι ενεργό μέλος της Κοινωνίας των Πολιτών. Να κοιτάζει γύρω του και να αφουγκράζεται τις ανάγκες εκείνων που δεν έχουν φωνή για να μιλήσουν την δεδομένη στιγμή και να γίνεται η φωνή τους, συνήγορος και αρωγός. Ο τρόπος υπάρχει. Ονομάζεται “Εθελοντισμός”. Τον ακολουθώ πολύ συχνά και με οδηγεί στο λιμάνι του Πειραιά, σε δομές φιλοξενίας αστέγων, στο κέντρο της Αθήνας. Και θα τον ακολουθώ γιατί είναι εκείνος ο δρόμος που με εντάσσει στον μαγικό κόσμο της προσφοράς και με κάνει να αισθάνομαι χρήσιμος, κάνοντας τους ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο να νιώθουν πως έχουν λόγο και αξία.
Η σκέψη μας είναι αναγκαίο να κατευθύνεται σε δράσεις ανθρωποκεντρικές, όχι μόνο προνοιακά μέσω της ενίσχυσης των δομών φιλοξενίας και αρωγής αστέγων, αλλά το ίδιο σημαντικό και ολιστικό είναι να πιστέψουμε πως το θέμα της αστεγίας δεν θα έπρεπε να αποτελεί “ταμπού” και οι ανοιχτές συζητήσεις από τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης σχετικά με την ενεργοποίηση των πολιτών και της ανάληψης δράσης είναι ένα σημαντικό μέσο για να εξαλειφθεί το στίγμα.
Έχουμε ευθύνη να νοιαζόμαστε. Έχουμε ευθύνη να αναλάβουμε δράση. Για να μην νιώσει κανείς ξανά μόνος, ποτέ και πουθενά.
