Εδώ και κάμποσες ημέρες έχουμε αρχίσει να λέμε ότι μένουμε στο σπίτι, δεν βγαίνουμε, περιορίζουμε τις συναθροίσεις και όλα τα λοιπά. Δεν το λέγαμε έτσι απλά… Είναι χρέος μας να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο γύρω μας μέχρι να περάσει αυτός ο εφιάλτης. Δεν πέφτουμε όμως ψυχολογικά, μπορούμε να περάσουμε ομορφα και να μας βρει το τέλος όλης αυτής της ιστορίας πιο σοφούς και πειθαρχημένους από ποτέ!
Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης
Σήμερα είναι Παρασκευή 20 Μαρτίου, και είναι η πέμπτη ημέρα που παραμένω στο σπίτι, ακολουθώντας κατά γράμμα τις εντολές της κυβέρνησης και κυρίως των επιστημόνων , καθώς βιώνουμε μια κατάσταση μοναδική στα χρονικά. Σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό. Ζούμε στην εποχή που ο κορονοιος επηρεάζει τα πάντα, ακόμη και στην σύγχρονη δυτική κοινωνία.
Πέμπτη ημέρα του ¨μένουμε στο σπίτι”, βγαίνοντας από αυτό μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Κάτι λίγα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, στον φούρνο και έως εκεί. Ανέκαθεν μου άρεσε η πειθαρχία, την θεωρώ ένα απαραίτητο στοιχείο για να περπατήσει με επιτυχία κάποιος στην ζωή του. Αφού οι γιατροί ζητούν να μείνουμε σπίτι, πρέπει να μείνουμε σπίτι. Ψευτομαγκιές εδώ δεν χωράνε.
Μπορεί να αισθάνομαι και τυχερός που τα χόμπι μου, τα θέλω μου, έκαναν αυτή την παραμονή με τους νέους κανόνες πλέον, πιο εύκολη.
Ένας καλός οικιακός κινηματογράφος, μια συλλογή ταινιών, ευκαιρία να οργανώσω εκ νέου την συλλογή μου και να θυμηθώ κάποιες ταινίες που είχα λησμονήσει, όπως τον ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗ , μια σπουδαία ταινια, που την είχα ξεχάσει αλλα μου θύμισε πάρα πολλά.. όπως το “…οτι και λένε δεν θα βρεις κανέναν να εμπιστευτείς”.
Κάποια καλά βιβλία, με αντικείμενο την Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Σμύρνη, το 1922, την ιστορική λογοτεχνία και κάποια- ελάχιστη είναι η αλήθεια- σχέση με την κουζίνα έκαναν την πενθήμερη παραμονή μου με τους νέους κανόνες πιο ευχάριστη.
Τα δελτία ειδήσεων , η αλήθεια είναι, σου φέρνουν μια στεναχώρια, κυρίως όταν αναφέρονται στους Ελληνες που δεν έχουν ακόμη καταλάβει τι ζούμε, άλλα και στην Ιταλία. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πώς την πάτησαν οι Ιταλοί. Με στεναχωρεί η αλήθεια είναι, καθώς ανέκαθεν αγαπούσα την Ιταλία και τους Ιταλούς. Τους θεωρώ πιο κοντά μας ως λαό. Δεν ξέρω που θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης αλλά προσεύχομαι να σταματήσει, όπως και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, στην Γαλλία στην Ισπανία. Φαίνεται ότι εμείς θα τη περάσουμε πιο ανώδυνα από όλες τις χώρες, ίσως γιατί ο πρωθυπουργός πήρε γρήγορα αυστηρά μέτρα. Μακάρι να γίνει αυτό.
Σήμερα λοιπόν είναι η τελευταία ημέρα του “μένουμε σπίτι” καθώς από αύριο Σάββατο θα βρίσκομαι στην tv100 για τις ανάγκες της ενημέρωσης, Δουλειά μου είναι άλλωστε, και όπως αυτό διάστημα κάποιοι άλλοι συνάδελφοι ήταν εκεί για να σας ενημερώνουν συνεχώς τόσο από την tv100 όσο και από τον fm100. Τώρα είναι η σειρά μας.
Η αλήθεια είναι πως μου έλειψε η tv100, ο FM100, οι συνάδελφοι, η πίεση, η συνεργασία, η όλη ατμόσφαιρα. Αυτές οι πέντε ημέρες βέβαια ήταν και μια ευκαιρία να περπατήσω στους διαδρόμους του παρελθόντος της ζωής μου. Να αναγνωρίσω τα λάθη μου, το τι δεν έπρεπε να κάνω που έκανα, και το πόσο μπορούν να αλλάξουν πλέον οι προτεραιότητες της ζωής μου, μετά τον εφιάλτη που ζει η ανθρωπότητα. Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας μας στέρησαν την ευκαιρία για λίγο αναστοχασμό και εσωτερικό διάλογο. Τώρα είναι η ώρα να το θυμηθούμε.
Έχω την αίσθηση πως ο κορονοιός είναι σαν έναν ελεύθερο σκοπευτή. Που παρακολουθεί μέσα από την διόπτρα, ήρεμος, και επιλέγει το θύμα του τυχαία. Εντελώς τυχαία.
Να λοιπόν που ο κορονοϊός αλλάζει τα πάντα στη ζωή μας. Μας φοβίσει, μας κλείνει στα σπίτια μας, μας περιορίζει. Και εκεί που πιστεύαμε ότι ελέγχαμε τα πάντα, συνειδητοποιούμε ότι δεν ελέγχουμε τίποτα. Μα τίποτα; Δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί υπάρχει πάντα κάτι που ελέγχουμε. Το πιο σημαντικό. Τη σκέψη μας και τις αντιδράσεις μας. Για αυτό είναι σημαντικό να μην επικρατήσει ο φόβος στο μυαλό. Δεν είναι κάτι απλό, αλλά ούτε κάτι που πρέπει να προκαλέσει πανικό. Το γεγονός δεν αλλάζει. Πρέπει να θυμόμαστε όλοι ότι κάθε άσχημη, αρνητική κατάσταση έχει και θετική πλευρά. Όπως έγραψα και πιο πάνω σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς η αυτοπειθαρχία παίζει τον πιο βασικό ρόλο. Εξάσκετην φίλε αναγνώστη. Θα σε βοηθήσει, εκτός των άλλων, σε γενικότερη πειθαρχία και σεβασμό σε κανόνες, σε συνεργασία για καλύτερα αποτελέσματα. Όπως επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε ίσοι και να βιώσουμε την κοινή ανθρώπινη φύση. Ήρθε η ώρα να συνεργαστούμε χωρίς ιδιοτέλεια.
Κλείνοντας αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να πω τούτο. Θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο με βαθιά θρησκευτική συνείδηση. Με απογοήτευσε η στάση της εκκλησίας μας, που αδυνατούσε να συνηδητοποιήσει τι συμβαίνει στην κοινωνία. Χρειάστηκε η ψύχραιμη και πάντα λογική στάση του Οικουμενικού Πατριαρχη για να ανοίξουν τα μάτια τους και οι εδώ Μητροπολίτες και να δουν την πραγματική εικονα και τους κινδύνους του κορονοιού.
“Δεν κινδυνεύει η πίστη, αλλά οι πιστοί” είπε ο κκ. Βαρθολομαίος. Ποιος διαφωνεί επ αυτου;
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που χάνουν την αισιοδοξία τους. Η ανθρωπότητα θα τα καταφέρει και πάλι. Είμαι βέβαιος για αυτό.
- Γιακούζα: Η διαβόητη ιαπωνική Μαφία που κάνει την Κόζα Νόστρα και τη Ντραγκέτα να μοιάζουν με…ερασιτεχνικές συμμορίες - January 9, 2022
- Isle Of Jura Winter Edition: Η νέα πρόταση ενός σπουδαίου αποστακτηρίου - January 9, 2022
- Υπόθεση Τζόκοβιτς. Κάθε ιστορία την διηγείσαι με δυο διαφορετικούς τρόπους - January 6, 2022