Σε χαιρετώ ΠΑΟΚτσάκι μου.
Ήταν 12 Αυγούστου του 1997, όταν μαζί με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου, ο φίλος μου ο Δαμιανός (είναι κάτι παραπάνω από φίλος, αν ο ΠΑΟΚ είναι θρησκεία ο Δάμος είναι κάτι σαν νονός για μένα) θα μας οδηγούσε στην Τούμπα για να παρακολουθήσουμε τον αγώνα ΠΑΟΚ-Trnava.
O πατέρας μου ως κλασσικός άπλας Λαζογερμανός είχε βάλει το πόλο μπλουζάκι Sergio Tacchini με ασορτί σορτσάκι, είχε και καμιά 40.000 δραχμές επάνω του και ξεκινήσαμε για το γήπεδο.
Αυτό που δεν είχε υπολογίσει τότε ο μπαρμπά-Γιώργης ήταν ότι ο Δαμιανός δεν είχε σκοπό να δούμε το ματς από τα επίσημα, αλλά από… την 4, χωρίς καρεκλάκια τότε, στο τσιμέντο.
Δεν θέλω να κουράσω με πολλές λεπτομέρειες και θα σταθώ σε 2 πράγματα που κράτησα από εκείνη τη βραδιά.
Το ένα είναι η πίστη που είχε ο Δάμος με το σκορ στο 0-3 ότι θα γυρίσει ο αγώνας. Κατάλαβα εκείνο το βράδυ πως το γήπεδο αυτό είχε κάτι ξεχωριστό, μια αύρα μοναδική. Εκείνο το βράδυ έγινα κι εγώ κομμάτι του ΠΑΟΚ ψυχή και σώμα. Αυτή τη πίστη την κουβαλάω από τότε. Ξέρω ότι στην Τούμπα μπορούν να συμβούν τα πάντα… είναι το Anfield των φτωχών… ή μάλλον το Anfield είναι η Τούμπα των πλουσίων.
Το άλλο που κράτησα είναι ότι ποτέ δεν πας στην Τούμπα με πολλά λεφτά στη τσέπη, γιατί ο “Ταχυδακτυλουργός 4″ έκανε τρομερό σεφτέ εκείνη τη μέρα… χαμπάρι δεν πήρε ο πατέρας μου πως και πότε του τα τσίμπησε από την τσέπη…
Το βράδυ της Τετάρτης λοιπόν είχα αποφασίσει πως θα κάτσω σπίτι. Λίγο η ώρα, λίγο η απαράδεκτη εικόνα της ομάδας με τη Ξάνθη…
Στις 18.30 μιλάω με το φίλο μου τον Άκη… κομμάτια από τη δουλειά κι αυτός, γυναίκα και παιδί άρρωστοι, με πείθει εύκολα να μην το κουνήσω. Στις 19.00 με καλεί το κουμπαράκι μου ο Σάκης, λέω θα με ψήσει αυτός… άκυρο όμως, καθώς έλειπε Αθήνα για κάτι δουλειές. Στις 20.30 αρχίζω και ψάχνω κάποιο κίνητρο. Τηλέφωνο στον Μπάμπη,τίποτα…
Και κάνω το τηλέφωνο κλειδί. Καλώ το έτερο κουμπαράκι μου το Μιχάλη. ”Θα πας;” τον ρωτάω, ”Αδερφέ… δουλεύω βράδυ… Εσύ γιατί δεν θα πας; Στα εύκολα ΠΑΟK, στα δύσκολα καναπέ;;” μου απαντάει.
Θυμήθηκα λοιπόν εκείνο το βράδυ του Αυγούστου το μακρινό ’97. Kάτι τέτοιες βραδιές, σκέφτηκα… Στον ΠΑΟΚ όταν όλα δείχνουν μαύρα, το άσπρο δεν θα αργεί να ξεπροβάλλει κι αντιστρόφως.
21.00 είμαι στον καναπέ μου και πετάγομαι πάνω… ”Που θα πας μπαμπά;” με ρωτάει ο μικρός… ”Πάω να κερδίσω τους κλέφτες” του λέω…
21.20 ήμουν στο γήπεδο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μια μάχη old school. Μια ομάδα που αρνήθηκε να χάσει μέσα σε ένα βράδυ όσα κατέκτησε με κόπο τα τελευταία χρόνια. Η καρδιά του πρωταθλητή έχει παλμό… έχει όμως τις βάσεις ώστε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ξανά; Γιατί στόχος μας δεν είναι πια οι ηρωικές βραδιές, είναι ο πρωταθλητισμός…
Η ομάδα χρειάζεται ανανέωση και προσθαφαιρέσεις σε πολλές θέσεις. Εύχομαι η ΠΑΕ να έχει ήδη ξεκινήσει τον σχεδιασμό της νέας χρονιάς… αν όχι ας βρεθεί κάποιος να την ενημερώσει πως έτσι λειτουργούν τα μεγάλα κλαμπ ανά τον κόσμο. Στον ΠΑΟΚ σχεδιασμό έχουμε να δούμε από Ζήση Βρύζα. Είναι νομίζω ο μόνος τομέας όπου υστερεί ο ΠΑΟΚ διοικητικά έναντι των αντιπάλων του.
Δεν θα σταθώ σε τιμωρίες και λοιπές γελοιότητες… μόνο αυτό, βαρεθήκαμε τις αηδίες σας.
ΥΓ. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται τερματοφύλακα, ένα αδιαμφισβήτητο Νο1.
ΥΓ2. Ο Πέλκας είναι ο ΠΑΟΚ. Με τα καλά και τα στραβά του, εκφράζει πολλά από τα συναισθήματα του κόσμου στο χορτάρι.
ΥΓ4. Ο Μίσιτς έτρεχε και για τον Αουγκούστο που δεν έπαιζε.
- 12/5/2001 – 22/5/2021 Ασπρόμαυρες αναμνήσεις – οδηγός και προάγγελος - May 14, 2021
- Ο Τζόλης, ο Αντρέ και η νοοτροπία μας - April 2, 2021
- Το “αγροτικό” του Πάμπλο και το Νο.1 του ΠΑΟΚ - January 18, 2021