Σας χαιρετώ.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν τελικά όπως τα περιγράψαμε λίγο-πολύ στο τελευταίο μας ραντεβού ΠΑΟΚτσάκι μου… κι αυτό γιατί έγιναν σε μεγάλο βαθμό τα αυτονόητα.
Ας το πάρουμε όμως χρονικά.
Ο Άμπελ το μελέτησε, αφουγκράστηκε παίκτες και περιβάλλον και παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη μία ομάδα που γνώριζε καλά τι ζητούσε εντός γηπέδου. Ήταν φανερό από το πρώτο λεπτό του αγώνα κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό πως θα βλέπαμε έναν διαφορετικό ΠΑΟΚ.
Σε όλο αυτό συνετέλεσε σίγουρα κι η ομιλία Ιβάν, αλλά κι η ένταση που δημιουργήθηκε εντός ομάδας, βγάζοντας κάποιους παίκτες από το comfort-zone τους… που λέμε και στο χωριό μου.
Με κλειδί της αναμέτρησης στα δικά μου τα ματάκια τον Δημήτρη Πέλκα, τον Μίσιτς στην φυσική του θέση, αλλά και τον Αντρέ Βιεϊρίνια στη θέση που τον ανέδειξε κάποτε μέλος της κορυφαίας ενδεκάδας της χρονιάς στην Bundesliga, ο Παναθηναϊκός ήταν θέμα χρόνου να λυγίσει.
Το σκορ θα μπορούσε να είχε πάρει διαστάσεις, αλλά είπαμε να μην χαλάσουμε το παραμύθι της αδικίας και σφαγής στον Σταυρουπολίτη της καρδιάς μας και στον ερυθρόλευκων συναισθημάτων πρόεδρο του τριφυλλιού.
Αλήθεια, μετά την αγγαρεία κόντρα στην ΑΕΚ, έχοντας μπροστά τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, είμαι περίεργος τι θα τους πει ο προπονητής τους μετά τον αποκλεισμό… αλλά όλο και κάποιο σφύριγμα θα βρεθεί… και στη χειρότερη θα τα ρίξουμε στον κακό Ελβετό και πάλι. Συνήθως η τόσο φανερή επιλογή και στόχευση αγώνων αποβαίνει μοιραία, αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι δικό μας πρόβλημα.
Πάμε στα της Κυριακής όμως.
Άλλο ένα πρώτο ημίχρονο χαμένο από ένα σύνολο που ναι μεν είχε την κατοχή της μπάλας, αλλά δεν μπορούσε να δημιουργήσει κινδύνους. Σε μεγάλο βαθμό αυτό δικαιολογείται από την επιλογή του Άμπελ να δώσει ανάσες σε Λημνιό και Μαουρίτσιο, δίνοντας ταυτόχρονα λεπτά στον Ομάρ εν όψη της δύσκολης συνέχειας.
Το πράγμα άλλαξε άρδην με την είσοδο των προαναφερθέντων στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και η υπόθεση νίκη απλοποιήθηκε πολύ σύντομα, μιας και επανεμφανίστηκε στην ασπρόμαυρη ζωή μας ο καταπληκτικός Τσούμπα Άκπομ.
Την ίδια ώρα μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πως ολοκληρώθηκε η Ανάσταση του Λαζάρου… κι ο Λάμπρου μπορεί να λογίζεται βασικό γρανάζι στην μηχανή του ΠΑΟΚ είτε ξεκινά βασικός, είτε ξεκινά από τον πάγκο.
Αυτό που συμβαίνει από την άλλη με τον Ντιέγκο Μπίσεσβαρ μου θυμίζει το “Space Jam” με τους Michael Jordan και Bugs Bunny… Λογικά κάποια εξωγήινα πλασματάκια παίζουν μαγευτική μπαλάρα σε κάποιο μακρινό γαλαξία, έχοντας ρουφήξει όλο το ταλέντο του Μπις μετά τους αγώνες με τον Άγιαξ. Κάτι μου λέει όμως πως η τυπάρα μας θα την βρει την άκρη και μπορεί να εξελιχθεί σε X-Factor (μιας και πιάσαμε τα τηλεοπτικά) στα play-offs.
Οψόμεθα… Με την πρόκριση λοιπόν ΠΑΟΚτσάκι μου.
ΥΓ. Όταν ο Ολυμπιακός έμεινε με 10, ο Ατρόμητος ένιωσε την ανάγκη να ανοίξει και να αναμένει το γκολ λύτρωση… πληρώθηκε ο κόσμος στο live τουλάχιστον,ε;
ΥΓ2. Η ομάδα οφείλει να μείνει ανεπηρέαστη με ό,τι κι αν συμβαίνει εκτός των τεσσάρων γραμμών. Ο Ιβάν τα έχει όλα υπό έλεγχο και αυτό δίνει μία σιγουριά σε όλους μας.
ΥΓ4. Όποιος νιώθει από ΠΑΟΚ αντιλαμβάνεται πολύ καλά πότε η καλοπροαίρετη κριτική είναι επιβεβλημένη και πότε είναι άτοπη. Και να θυμάστε πάντα πως καθρέφτης της διάθεσης του ασπρόμαυρου λαού μας παραμένει το γήπεδο της Τούμπας και η αύρα του… ούτε τα ραδιόφωνα, ούτε τα κοινωνικά δίκτυα, ούτε το κάθε μπλογκ.
- 12/5/2001 – 22/5/2021 Ασπρόμαυρες αναμνήσεις – οδηγός και προάγγελος - May 14, 2021
- Ο Τζόλης, ο Αντρέ και η νοοτροπία μας - April 2, 2021
- Το “αγροτικό” του Πάμπλο και το Νο.1 του ΠΑΟΚ - January 18, 2021