Η τρίτη ημέρα του Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με αναπηρία κατόπιν απόφασης της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ .
Η εν λόγω επιλογή της ημερομηνίας συνδέεται με την υιοθέτηση από το διεθνή οργανισμό στις 3 Δεκεμβρίου 1982 του προγράμματος δράσης για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στις 30 Μαρτίου 2007 .
Η συγκεκριμένη Ημέρα παρέχει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία.
Σύμφωνα με στοιχεία τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), περί το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού (περί το 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι) πάσχουν από κάποιας μορφής αναπηρία. Πρόκειται για την μεγαλύτερη μειονότητα, σύμφωνα με τον ΠΟΥ.
Μιλώντας για δικαιώματα λοιπόν , παραθέτουμε το προσωπικό βίωμα του φίλου μας , Δημήτρη Αντωνίου , ενός 30χρονου ρομαντικού αντιρρησία και κατ’ επιλογήν αισιόδοξου ανθρώπου , που δε σταματάει στιγμή να προσπαθεί για το καλύτερο , μετά από ένα φρικτό τροχαίο ατύχημα, που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο από τα δεκαέξι του χρόνια . Πραγματοποίησε σε μόλις τέσσερα χρόνια τις σπουδές του στο τμήμα Φυσικής του Α.Π.Θ. και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην οικονομική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας . Ο Δημήτρης στην συνέχεια , ξεκινά να καταγράφει τις ιδέες του, παράγοντας διάφορες μορφές λογοτεχνίας , μυθιστορήματος καθώς και διηγήματος , λειτουργώντας ως ανεξάρτητος, δημιουργικός συγγραφέας , γνωστοποιώντας τις σκέψεις , καθώς και τους προβληματισμούς του , στο αναγνωστικό κοινό . Το μυθιστόρημα<< Ένας καλύτερος άνθρωπος>> , η συλλογή έντεκα διηγημάτων << Ας είναι όνειρο αυτό >> και το διήγημα << Έτσι είναι η ζωή >> , αποτελούν τα έργα του και απευθύνονται , σε όλους όσους αγαπούν το διάβασμα .
Σε μια συζήτηση λοιπόν για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία , ο Δημήτρης ανατρέχει σε παλιό αγαπημένο του κείμενο , μιλώντας για τον έρωτα, παραθέτοντας τα εξής :
<< Γιατί για μια κοινωνία σαν τη δική μας, αυτά τα αόρατα εμπόδια είναι ίσως αυτά που κάνουν το μεγαλύτερο κακό. Ιδιαίτερα και αθόρυβα μαθήματα στο «δεν γίνεται, δεν μπορείς»
Όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών, λίγο καιρό μετά το ατύχημα μου, βρέθηκα στη Σουηδία για να κάνω διάφορες εγχειρήσεις με την ελπίδα να με κρατήσουν στη ζωή. Μια μέρα λοιπόν μια νοσοκόμα τόλμησε να μου κάνει μια απλή και συγχρόνως τόσο πολύπλοκη ερώτηση
«Δημήτρη, κοπέλα έχεις;» και εγώ της απάντησα με σιωπή. Νόμιζα ότι της είχε ξεφύγει, αλλά αυτή επέμεινε και ξαναρώτησε. Τότε, με κάποιον εκνευρισμό, της απάντησα πως είχα ένα σοβαρό ατύχημα, όπου έχασα το χέρι μου, καθηλώθηκα σε αμαξίδιο και ανέπνεα με τη βοήθεια σωληνών. Πίστευα πως δεν χρειαζόταν να πω κάτι άλλο. Ο νοών, νοείτω
Έλα όμως που αυτή κατάλαβε ότι δεν ξέρω καλά αγγλικά. «Δεν σε ρώτησα αν είχες ατύχημα, αλλά αν έχεις κοπέλα» επανέλαβε με λιγάκι σπαστική φωνή, για να σιγουρευτώ μέσα μου ότι έμπλεξα με περίεργη…
Στη συνέχεια όμως της συζήτησης, αυτή κατάλαβε την παρεξήγηση και μου εξήγησε, όπως και πολλά ακόμη άτομα που γνώρισα εκεί, ότι στη Σουηδία οι άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια ερωτεύονται, παντρεύονται, τεκνοποιούν και γενικά διανύουν μια συζυγική ζωή όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Έτσι λοιπόν και εγώ σιγουρεύτηκα. Οι Σουηδοί, αν και συμπαθητικοί, δεν ήταν και πολύ καλά στα μυαλά τους.
Γιατί εγώ, αν και μόλις δεκαεπτά χρονών, με κάποιον άγνωστο τρόπο ήμουν σίγουρος ότι δεν είχα καμιά ελπίδα στον έρωτα. Με επιμέλεια είχα διδαχθεί ποια είναι τα πρότυπα ομορφιάς, τι κάνει ελκυστικό έναν άνθρωπο και ποιοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα. Και εγώ δεν ήμουν ούτε κατά διάνοια μέσα σε αυτούς.
Και ήταν τόσο καλά ριζωμένες αυτές οι αντιλήψεις μέσα μου, που όταν γνώρισα μια χώρα με αντίθετη νοοτροπία, μου ήταν ευκολότερο να τους βγάλω όλους τρελούς παρά να σκεφτώ πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τις αντιλήψεις μου, ακόμη και αν αυτά που πίστευα για μένα με έθλιβαν ενώ αυτά που πίστευαν οι άλλοι για μένα έμοιαζαν με το πιο όμορφο όνειρο. Τόσο καλά και αθόρυβα είχα πάρει το μάθημα της αδυναμίας μου.
Αυτό που τελικά κατάφερα όμως μετά από αρκετή δουλειά μέσα μου, και που όλοι οφείλουμε στον εαυτό μας, ήταν να αφήσω μια πορτούλα ανοιχτή κάπου μες την καρδιά μου και μια μέρα ήρθε να τρυπώσει ο έρωτας και ενώ από το αμαξίδιο μου έψαχνα τρόπο να σηκωθώ και να περπατήσω, ξαφνικά βρήκα τον τρόπο να σηκωθώ ακόμη πιο ψηλά και να πετάξω. Ο έρωτας μονάχα μπορεί να το κάνει αυτό και καμιά κοινωνία με καμία νοοτροπία δεν έχει το δικαίωμα να κόψει από κανέναν αυτά τα φτερά. Γιατί στον μαγικό κόσμο της αγάπης και του έρωτα, ανάπηρος δεν είναι αυτός που δεν έχει χέρια ή πόδια, αλλά αυτός που δεν έχει ψυχή να σε νιώσει και συναισθήματα για να σε αγκαλιάσει.
Τα παραπάνω μοιάζουν λόγια ρομαντικά αλλά είναι λόγια αληθινά. Γιατί ο έρωτας δεν πέθανε ούτε καν σε περιόδους τρομερών πολέμων ή ακραίας φτώχιας ή σε κάθε άλλη δυσκολία που προέκυψε στην ιστορία. Ποιοι είμαστε εμείς να τον σκοτώσουμε με πρότυπα ψεύτικης ομορφιάς και εμπορικού ερωτισμού; Πως μπορέσαμε να τολμήσουμε να κλέψουμε από ανθρώπους το υπέροχο αυτό συναίσθημα που μπορεί να ομορφύνει τον κόσμο όλο; Ευτυχώς υπάρχουν πάντα και οι μαθητές ανεπίδεκτοι μαθήσεως αδυναμίας και οι δάσκαλοι που διδάσκουν την αγάπη και συντρίβουν το αδύνατο>> .
Πηγή :https://dimitrisantoniou.gr
Έχει παρουσία και επαγγελματική δραστηριότητα στο χώρο των MME. Συνεργάστηκε με ραδιόφωνα της πόλης όπως το Ράδιο Ένα 99 Fm , το Focus Fm,το City Fm , το Libero Fm , παρουσιάζοντας ενημερωτικές - ψυχαγωγικέςεκπομπές.
Latest posts by Στέλλα Πατσιά
(see all)