Το φετινό καλοκαίρι ίσως να είναι το πιο σκοτεινό που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Το καλοκαίρι στη χώρα μας είναι συνυφασμένο με το φως της ζωής, την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά και τη χαρά. Μια χαρά που όχι μόνο δε βλέπουμε αλλά καλύφθηκε πλήρως από το πέπλο των πιο σκοτεινών σκέψεων και πράξεων. Πράξεις γεμάτες βία και μίσος. Μίσος για την ίδια τη ζωή, για την ομορφιά της.
Δολοφονίες, βιασμοί και αυτοκτονίες
Η καθημερινότητα μας βομβαρδίζεται από άσχημες ειδήσεις με πρωταγωνιστές γυναίκες δολοφονημένες, παιδιά που κακοποιούνται σεξουαλικά και νέες και νέους που αυτοκτονούν. Πλέον οτιδήποτε αποτρόπαιο, βάρβαρο και ωμό έχει γίνει συνήθεια χωρίς να νιώθουμε κάποιο συναίσθημα. Όταν παύει να υπάρχει το συναίσθημα ή εν συναίσθηση που τελευταία όλο και πιο συχνά ακούγεται στην κοινωνία τότε η κατάσταση γίνεται ανησυχητική.
Ελληνική κοινωνία σε κατάσταση απάθειας
Γύρω μας παντού υπάρχει έγκλημα και εμείς με αδιαφορία κοιτάμε τις εξελίξεις. Δηλώνουμε με κάθε τρόπο συναισθηματικά αποστασιοποιημένοι αλλά αγνοούμε ότι όλη το τίμημα αυτής της κατάστασης το πληρώνουμε εμείς λόγω της μη συμμετοχής μας στα γεγονότα. Η έννοια της αλληλεγγύης σε θεωρητικό επίπεδο στη χώρα μας ευδοκιμεί στην πράξη όμως βλέπουμε ότι υπολειτουργεί. Η απάθεια, η παθητικότητα και η απραξία είναι συνενοχή. Όταν όμως συμμερίζεσαι τον πόνο του άλλου απαλύνεις και το δικό σου και έτσι βοηθάς το σύνολο της κοινωνίας.
Τις πταίει
Όσο και αν προσπαθούμε να αποστασιοποιηθούμε πιστεύοντας ότι επειδή τα βλέπουμε ως είδηση στην τηλεόραση ή τα ακούμε στο ραδιόφωνο είναι κάπου μακριά και δεν μας αφορούν, πλανόμαστε πλάνην οικτρά. Δυστυχώς είναι η πραγματικότητα και είναι σκληρή. Αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να γεμίσαμε ξαφνικά τόσους δολοφόνους, τόσους βιαστές, τόσους ανθρώπους με σκοτάδι μέσα στην ψυχή τους. Υπήρχαν πάντα ή τώρα ξαφνικά καταγγέλλεται πιο εύκολα το έγκλημα, μιλάει πιο εύκολα; Η απάντηση λοιπόν για το ποιος φταίει δεν έχει δοθεί προς το παρόν με σαφήνεια. Μάλλον το έγκλημα υφίσταται ως έννοια και η κοινωνία το προετοιμάζει.
«Θα πάθεις ό,τι και οι άλλες που δείχνουν οι ειδήσεις»
Η κατάσταση πλέον έχει ξεφύγει και σε αυτό μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι μας και σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Από τη μια η προβολή των αποτρόπαιων πράξεων και εγκλημάτων μπορεί να λειτουργεί προληπτικά ώστε να ενημερώνεται ο κόσμος και να αποφεύγονται δυσάρεστες εξελίξεις. Από την άλλη όμως μήπως λειτουργεί ως μέσο ενθάρρυνσης, μίμησης, ταύτισης με αρνητικά πρότυπα τα οποία ωθούν κάποιους ανθρώπους να διαπράττουν εγκλήματα; Η ισορροπία λεπτή και χρειάζεται ανάλογη αξιολόγηση ώστε η φράση «Θα πάθεις ό,τι και οι άλλες που δείχνουν οι ειδήσεις» να μην ακουστεί ποτέ ξανά.
Ανατολή Π.Κωνσταντινίδου
Εκπαιδευτικός
Δημ.Συμβούλος Πυλαίας-Χορτιάτη-πρ.Αντιδήμαρχος
Εμπνεύστρια δράσης «ΛΥΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ»