Τώρα πλέον προέχει η ζωή

O πολυάσχολος Δυτικός κόσμος μένει σπίτι. Αυτός που ταξίδευε με αεροπλάνα και βαπόρια ολημερίς και ολονυχτίς για να γεμίσει τα ίνσταγκραμ, τα φέισμπουκ και τα τουίτερ με τις περιπετειώδεις πόζες του σε στεριές και θάλασσες τώρα πρέπει να περιορίσει την αυτού μεγαλειότητα του στο σπίτι. Και ο Υπόλοιπος κόσμος επίσης.

Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης

Ζούμε στην εποχή που ο κορονοιος επηρεάζει τα πάντα, ακόμη και στην σύγχρονη δυτική κοινωνία. Έχω την αίσθηση πως ο κορονοιός είναι σαν έναν ελεύθερο σκοπευτή. Που παρακολουθεί μέσα από την διόπτρα, ήρεμος, και επιλέγει το θύμα του τυχαία. Εντελώς τυχαία.
Αυτος ο νέος άγνωστος ιός διαφεντεύει πλέον τον πλανήτη μας. Ένας αόρατος εχθρός. Και είναι διαφορετικό να πολεμάς με έναν εχθρό που γνωρίζεις και άλλο με έναν που δεν γνωρίζεις.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε αρχίσει να λέμε ότι μένουμε στο σπίτι, δεν βγαίνουμε, περιορίζουμε τις συναθροίσεις και όλα τα λοιπά. Δεν το λέγαμε έτσι απλά… Είναι χρέος μας να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο γύρω μας μέχρι να περάσει αυτός ο εφιάλτης. Δεν πέφτουμε όμως ψυχολογικά, μπορούμε να περάσουμε όμορφα και να μας βρει το τέλος όλης αυτής της ιστορίας πιο σοφούς και πειθαρχημένους από ποτέ!
Ο Δυτικός κόσμος μένει σπίτι . Καλά τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες , τα κέρδη και τα πάρτι , οι δεξιώσεις και τα κόκκινα χαλιά των άκρως λαμπρών πανηγύρεων ανά την υφήλιο. Καλές οι κερκίδες του συνωστισμού και ακόμα καλύτερες οι απανταχού συναθροίσεις. Τώρα προέχει η Ζωή.
Ο κόσμος λόγω κυρίως της εξάπλωσης του κορονοιού εχει ανακαλύψει την επιβεβλημένη φροντίδα για τις ευπαθείς ομάδες και τους υπερήλικες που σε καιρούς ..ειρήνης προφανώς δεν πολυενδιαφερετε, στο σύνολο του εννοώ. Εκπλήσσει ευχάριστα . Είμαι περήφανος για τον Δυτικό κόσμο.
Μένουμε σπίτι. Εμείς , οι έτσι κι αλλιώς δικτυωμένοι και απανταχού στον κόσμο συμπολίτες, φροντίζουμε και προστατεύουμε τους συνανθρώπους μας με το να μένουμε μακριά ο ένας από τον άλλο. Και που ξέρετε . Ίσως εκτιμήσουμε το κοντά, την βόλτα που δεν βγήκαμε, τον καφέ που δεν ήπιαμε όταν μπορούσαμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα στον ήλιο, την αγκαλιά που δεν κάναμε γιατί είμαστε πολυάσχολοι, την καλή κουβέντα που δεν είπαμε..
Δόξα Τω Θεω που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνούμε και να λέμε τον πόνο μας και τον καημό μας στηρίζοντας ο ένας τον άλλο.. Γιατί άλλο να μιλάς από το τηλέφωνο και το διαδίκτυο όταν μπορείς να συναντηθείς με τους φίλους σου και άλλο τώρα που είναι Αναγκαστικό , Επιβεβλημένο και Σωτήριο. Μένουμε σπίτι. Με την ελπίδα ότι σε λίγο καιρό θα ξανασυναντηθούμε εκεί έξω έχοντας εκτιμήσει εντω μεταξύ την σημασία της συνάντησης με τον Άλλο…
Η παραμονή στο σπίτι είναι η υπερδύναμή μου και η δική σας!
Φροντίζετε τον εαυτό σας, τους αγαπημένους σας και όλους μας. Δεν πρέπει να παίρνετε την κατάσταση αψήφιστα. Όσο πιο νωρίς μένουμε όλοι στο σπίτι αποτρέπουμε τον εαυτό μας από την προσβολή από αυτό τον πολύ μεταδοτικό ιό. Το συντομότερο θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στις ζωές μας χωρίς να χάσουμε ζωές. Είμαστε όλοι ένα.