Σε χαιρετώ ΠΑΟΚτσάκι μου,
ήταν Σάββατο απόγευμα 12/5/2001 όταν ξεκίνησα με τα πόδια από την Πολίχνη να πάω στην Νεάπολη, όπου θα βλέπαμε με τα φιλαράκια μου τον τελικό που τόσο πρόσμενα στα 18 μου χρόνια και έχοντας επαναπατριστεί μόλις ενάμιση χρόνο πριν από την εξωτική Γερμανία, όπου απολάμβανα τον Κάρλος Ντούνγκα και τον Έλμπερ με την παρέα τους.
Δεν πρόλαβα όμως να φτάσω μακριά όταν μία μπόρα από τις λίγες με έκανε να ψάχνω βάρκα και κουπιά. Ευτυχώς με λυπήθηκαν μια γιαγιά και ένας παππούς που με είδαν και με έβαλαν στο σπιτικό τους μέχρι να κοπάσει η βροχή.
Είπα μέσα μου πως αυτό ήταν σημάδι. Γύρισα σπίτι και τον είδα μόνος μου τον τελικό… υπερηφάνεια, αυτή η λέξη μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό.
Ήταν ίσως το απαραίτητο καύσιμο στο οπαδικό ντεπόζιτο, που θα μας χρειαζόταν για να φτάσουμε με υπομονή στην εποχή Ιβάν αρκετά χρόνια αργότερα.
Φτάσανε λοιπόν οι μέρες και η ιστορία έκανε τον κύκλο της…20 χρόνια μετά.
Απέναντι μας και πάλι αυτοί. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω τον αντίπαλο μας και την νοοτροπία του όλες αυτές τις δεκαετίες. Το κάνω εξάλλου συχνά πυκνά…
Αυτό το άρθρο είναι δικό σου ΠΑΟΚτσάκι μου.
Θα θυμηθούμε μαζί στιγμές ανεπανάληπτες. Αναμνήσεις και ιστορίες ξεχωριστές και αστείες, μοναδικές και συγκινητικές…
Αναμνήσεις και ιστορίες δικές σας.
Γιάννης (Τούμπα): Χωρίς να καταλάβω το πως, βρέθηκα από τους επίσημους και την απονομή στον αγωνιστικό χώρο με τους παίκτες και το κύπελλο ανά χείρας. Απορώ που βρήκα τις αντοχές έχοντας κάνει 3 χρόνια πριν εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Η ηδονή της στιγμής μάλλον έφτασε την αντοχή στα ύψη. Ενθύμιο κρατάω ως σήμερα την κορδέλα που είχε πάνω του το κύπελλο. Είχαμε παρκάρει το αμάξι μας 1χλμ. μακριά από το γήπεδο. Όταν γυρίσαμε είχε γίνει κάμπριο. Δεν είχαν αφήσει τζάμι η κάφροι επιστήμονες. Το τι κρύο φάγαμε με τα χαρτόνια και τα νάιλον δεν λέγεται. Μπροστά στην κατάκτηση του κυπέλλου βέβαια όλα ξεχάστηκαν… Οι αναμνήσεις παραμένουν ανεξίτηλες ακόμα και σήμερα.
Βασίλης (Αμβούργο): Ανυπομονησία, αγωνία, λαχτάρα, τρέλα όπως σε κάθε ταξίδι για τον ΠΑΟΚ. Πόσο μάλλον για τον πρώτο μου τελικό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως μετά το τέταρτο γκολ γυρνάω στον μπροστινό μου και του λέω: Μην βάλουμε άλλο!! Δεν αντέχω!! Θα λυποθυμίσω!! Έξταση, πρωτόγνωρο συναίσθημα. Δίπλα σε αυτήν την ομάδα έχεις την ευλογία να ζεις καταστάσεις που εάν δεν είσαι ένας από εμάς δεν θα καταλάβεις ποτέ.
Χρήστος (Πολίχνη): Πολύ τρέξιμο αδερφέ. Οι γαύροι θέλουν να γίνει ο τελικός στο ΟΑΚΑ, να κάνουν το κομμάτι τους. Εμείς ξέρουμε πως αυτό δεν πρέπει να γίνει. Δίνουμε γραμμή στον Σίμο τον Λάζαρη, ο οποίος κάνει την ιστορική πια δήλωση λίγες μόνο ημέρες πριν τον τελικό: Ο ΠΑΟΚ δέχεται ο τελικός να γίνει στο Ολυμπιακό Στάδιο… Του Μονάχου. Αυτό ήταν, μια πρώτη μικρή νίκη. Ο τελικός ορίζεται στην Νέα Φιλαδέλφεια. Όμως πλέον έπρεπε να κόψουμε κόσμο από τις εκδρομές. Δύσκολες ώρες, παρεξηγήσεις και εξηγήσεις. Στο τέλος όλα έγιναν όπως έπρεπε. Μεγάλες στιγμές στο γήπεδο.
Αποστόλης (Αυστραλία): Λόγω της διαφοράς ώρας έπρεπε να σηκωθώ νύχτα. Τηλεοπτική κάλυψη δεν υπήρχε. Άκουσα τον αγώνα μέσα στο αυτοκίνητο γιατί το ράδιο στο σπίτι δεν έπιανε ΕΡΑ, όπως πολύ άλλοι. Συντροφιά 4-5 μπύρες και ο σχολιαστής. Κύπελλο μάγκικο, ζόρικο με ντόρτι. Δύο μέρες μετά στο σχολείο με ύφος 1000 καρδιναλίων καβάλα στο άλογο. Αυτό είναι ΠΑΟΚ.
Γερμανός (Χαριλάου): Αποφασίζουμε να δούμε το ματς στα Stadium στην Παπάφη στον Κήπο του Καλού, έχοντας εμπειρία από πεσίματα. Όλη η πόλη μπροστά σε μία οθόνη. Στο 3ο γκολ νομίζω πως ζω όνειρο. Απίστευτη χαρά, ανείπωτη ηδονή. Ξεκινάμε για τον Λευκό Πύργο, όμως κάνουμε το λάθος και βγαίνουμε Μαρτίου με Παπαναστασίου όπου κάποιοι αρειανοί προσπιούνται τους ΠΑΟΚτσήδες και κυνηγανε πεζούς. Όντας αθλητές σπάμε και ξεφεύγουμε. Από το ύψος της Μπότσαρη βλέπεις πια μόνο ασπρόμαυρο. Με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία… σίγουρα το κύπελλο αυτό σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά ΠΑΟΚτσήδων.
Μάριος (Πετρούπολη): Δεν είχα αναπτήξει παρέες ακόμα ως πιτσιρικάς για να πάω στο γήπεδο. Δεν ήξερα άλλον ΠΑΟΚτσή στη ηλικία μου στην Πετρούπολη. Ήμουν σίγουρος για την νίκη μας. Τι χαρά είχα στο σχολείο, όταν όλοι οι φίλοι είναι οπαδοί ομάδων της Αθήνας, δεν περιγράφεται.
Παναγιώτης (Πολίχνη): Ήμουν φαντάρος στη Θήβα. Κατέβηκα με γαύρους να καταλάβεις και θα έμενα Αθήνα. Βρήκα τους δικούς μας στα διόδια. Δεν θυμάμαι πολλά μετά χαχαχαχα. Πολύ κόσμο είχαμε, βοήθησε και το σκορ, απίστευτη κερκίδα. Το περίεργο για εμένα ήταν ότι δεν θα γυρνούσα Θεσσαλονική. Γύρισα Κηφισιά στην σειρά μου. Ωραία η Κυριακή όμως, με καφέ και όλες τις αθλητικές εφημερίδες του κόσμου… στην Αθήνα.
Δημήτρης (Εύοσμος): Γεννήθηκα ΠΑΟΚ χωρίς να ξέρω το γιατί. Είχα αγάπη στα ασπρόμαυρα από μωρό. Έτυχε πίστευα, όμως το 2001 στα 13 μου κατάλαβα γιατί είμαι ΠΑΟΚ. Πρώτη φορά ο αδύναμος έγινε δυνατός, απέκτησε φωνή και σήκωσε ανάστημα και από τότε δεν έσκυψε ποτέ ξανά. Το ίδιο κι εγώ. Κι αν αποκτήσω παιδί το ίδιο θα προσπαθήσω να του μάθω. Δεν κατέβηκε ο ΠΑΟΚτσής εκείνη την μέρα για το κύπελλο, αλλά για να μάθουν όλοι τι σημαίνει Περηφάνια Αντίσταση Όνειρο Κατάκτηση.
Νικόλας (Κύπρος): Ήμουν 15 χρονών και είχα ήδη πάρει την πρώτη δόση ασπρόμαυρου εμβολίου. Μετά από αυτόν τον τελικό ήταν λες και πήρα και την δεύτερη δόση. Τρελαμένος από τότε μέχρι σήμερα. Ο πρώτος τίτλος με ιδιαίτερα κυπριακό άρωμα!! Οι μισοί Κύπριοι ΠΑΟΚτσήδες έγιναν ΠΑΟΚ από τα κύπελλα του 2001 και 2003.
Δαμιανός (Πολίχνη): Πολλές πέτρες, τζάμια σπασμένα, ποδαρόδρομος μέσα από το δασάκι στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αν είχες μαζί σακούλες για μπάζα, έχτιζες πολυκατοικία αδερφέ. Και με τα κέρματα αγόραζες ποδήλατο. Στο γήπεδο ένα τρελό πάρτι από την αρχή… Μετά το 3ο η κερκίδα τους είχε αδειάσει… Όσο νυχτώνει… ξέρεις. Σαν χθες τα θυμάμαι.
Μπάμπης (Τριανδρία): Δίναμε πανελλήνιες. Ψάχναμε εισητήρια. Γραφτήκαμε στη Θύρα 4 στο κέντρο. Στο λεωφορείο καθήσαμε στην πρώτη σειρά. Ντουμάνια και αλάνια παντού. Εμείς πιτσιρίκια… ανοίγουμε το παράθυρο να ανασάνουμε λίγο. Ξαφνικά μπροστά μας ένας μαλλιάς κομμάτια… Κλείσε φιλαράκι μου το παράθυρο να κάνουμε ατμόσφαιρα!! Μετά από πολύ bullying στον οδηγό φτάσαμε. Μοναδικές στιγμές. Στο 0-3 ένας εύσωμος κύριος δίπλα μας έκλαιγε από την χαρά του και ξαφνικά κόντεψε να πεθάνει από ανεύρισμα.. Ευτυχώς έζησε! Στο γκολ του Νάλι, έκσταση!!
Ιάσονας (Πολίχνη): Ο πατέρας μου είχε 6 ημέρες που βγήκε από την εντατική μετά από έμφραγμα. Δεν θα το έχανε όμως. Πήγαμε στον Χρήστο στον ΣΦ ΠΑΟΚ Πολίχνης. Βρε που θα πας άνθρωπε;; Αν πεθάνω, ας πεθάνω στο γήπεδο… μας έλεγε. Δάκρυα πολλά. Κατεβήκαμε με τρένο. Μετά ταξί για Φιλαδέλφεια. Ο ταρίφας ο π@υσταράς μας αφήνει 3 χλμ από το γήπεδο. Μας πέρνουν πρέφα κάτι γαύροι… Βούλγαροι και κάτι Γαλλικά, αλλά δεν μας πείραξαν παραπάνω. Στην είσοδο σεκιούριτι χανούμια, να μας λένε λιώστε τους (πως χάλασε η σχέση μεταξύ μας χαμπάρι δεν πήραμε). Στον έλεγχο βγάζω ινσουλίνες και υπογλώσσια που είχα μαζί μου μην μου μείνει ο πατέρας στα χέρια… ο σεκιουριτάς ακόμα σταυροκοπιέται. Με το σφύριγμα της λήξης, όσοι ήταν άνω των 50 εκλαίγαν σαν μωρά. Απίστευτο συναίσθημα, ρίγος και συγκίνηση…
Εύχομαι να σας ταξίδεψαν λίγο πίσω στον χρόνο οι ιστορίες μας…
Όποιος έχει δική του ιστορία να μας διηγηθεί… You are welcome.
ΥΓ. Ρε παιδιά… Ξεχάσαμε τον φίλο μας τον Σωκράτη.
Σωκράτη τι έχεις να πεις εσύ..;
