Σε χαιρετώ ΠΑΟΚτσάκι μου,
η ομάδα συνεχίζει να μετρά αντίστροφα για την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος και ευελπιστούμε όλοι πως ο σχεδιασμός έχει ξεκινήσει ώστε η επόμενη χρονιά να μην βαπτιστεί εξ’ αρχής μεταβατική.
Σήμερα ωστόσο θα σταθώ σε όλα αυτά που μας οδήγησαν στο σημείο να μην μπορούμε να επιβληθούμε σε κανέναν αντίπαλο από ένα σημείο και μετά… πλην του Άρη της καρδιάς μας.
Ο ΠΑΟΚ σε ένα καλοκαίρι γεμάτο ποδοσφαιρικά ατοπήματα κατόρθωσε να είναι σε απόσταση αναπνοής από τον Φαταούλ και την παρέα του, μήνα Μάρτιο και λίγο πριν ο Covid-4 κάνει ντου στον ίδιο – τον Φαταούλ ντε – αλλά και στη καθημερινότητα μας.
Να το πάρουμε όμως από την αρχή…
Μέσα από εγωισμούς φτάσαμε το περασμένο καλοκαίρι στην Ολλανδία χωρίς προπονητή. Παρά την πίεση ο ΠΑΟΚ καταφέρνει να κλείσει μια άριστη επιλογή προπονητή, που καθησύχασε τους περισσότερους μας. Ο Άμπελ έδινε μια αισιοδοξία και μια προοπτική σε όλους… έλα μου ντε που το παλικάρι παρά τη δήλωση πως προσαρμόζει το σύστημα του στο έμψυχο δυναμικό του, επιλέγει να πάει κόντρα στις βάσεις που είχε η ομάδα και κατάφερε να αποδομήσει ότι τακτικά είχε χτιστεί τα τελευταία 2 χρόνια.
Προφανώς η ανάγκη του προπονητή να παρουσιάσει το δικό του αποκλειστικά έργο, μας έφτασε να παλεύουμε και να ματώνουμε για τη νίκη ακόμα και σε θεωρητικά εύκολα ματς… και επιπλέον να μην μπορούμε να σταυρώσουμε νίκη σε ντέρμπι. Αν προσθέσουμε και την έλλειψη φρεσκάδας ψυχικής και σωματικής, αλλά και την απουσία βασικών παικτών όπως του Κρέσπο, του Αντρέ και του Μαουρίσιο και εν μέρει του Πέλκα, το καράβι ήταν αδύνατον πια να κυβερνηθεί τον τελευταίο καιρό.
Σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε να προστεθεί η απώλεια του Γιόσιπ Μίσιτς. Eδώ δεν χωρούν πολλά λόγια… είμαι σίγουρος πως θα είναι σύντομα κοντά μας… δεν είναι μόνο η μπάλα ΠΑΟΚτσάκι μου στη ζωή… κι αυτό ήρθε να μας υπενθυμίσει και η συγκεκριμένη περίπτωση.
Μr. Vertical σε περιμένουμε brate… #PAOKfamily
Κι όλα αυτά είναι μόνο τα αγωνιστικά μας θέματα… τα εξωαγωνιστικά θα χρειαστούν ένα επιπλέον άρθρο, αλλά το χαρίζω στα λαμόγια και τους στημένους των ραδιοφώνων, που προσπαθούν να φθείρουν την εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος έως τώρα μόνο καλό έχει προσφέρει τόσο στην ομάδα όσο και στον τόπο μας τον δύσμοιρο.
Μάθε λοιπόν ΠΑΟΚτσάκι μου να μην παρασύρεσαι από τον κάθε στημένο παραγωγό ή οπαδό, από την κάθε ήττα, από την κάθε αναποδιά, τον αυθορμητισμό και την υπερβολική αγάπη που νιώθεις για τα 4 γράμματα. Περάσαμε εποχές Γούμενου και Βουλινού, δεν θα μας γονατίσει μια κακή χρονιά, αγωνιστικά και μη, τώρα που τα έχουμε σχεδόν όλα…
Όπως ξαναέγραψα έχω εμπιστοσύνη στο Γερμανό και την τεχνογνωσία του. Ελπίζω να προστεθεί η ποδοσφαιρική παιδεία στο club μας… και να μείνει.
Γιατί όταν θα λειτουργείς σε μόνιμη βάση ποδοσφαιρικά ορθά, ορθά θα είναι και τα αποτελέσματα που θα εισπράττει ο σύλλογος.
Ο ΠΑΟΚ δεν είναι πια ομάδα της μίας βραδιάς…
Ο ΠΑΟΚ είναι ομάδα με στόχους μακροπρόθεσμους που οφείλει να ξαναβρεί το μέταλλο πρωταθλητή. Αυτό το μέταλλο που του δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια ο Βαρέλα και ο Βιεϊρίνια, ο Πρίγιοβιτς και ο Κρέσπο, ο Πέλκας και ο Μάτος, ο Ίβιτς και ο Λουτσέσκου, ο Ιβάν και ο Γιώργης… ο καθένας από το πόστο του. Η ομάδα πρέπει να εξελίσσεται πάνω σε αυτά τα παλικάρια και να τους αντικαθιστά σταδιακά και όχι βίαια και άναρχα…
και το μέταλλο να παραμένει.
ΥΓ1. Μιχαηλίδης για φίλημα… όχι για το γκολ-φαουλ, αλλά για την γενική του παρουσία. Έχει όλα τα στοιχεία να πρωταγωνιστήσει. Υγεία μικρέ κι όλα θα έρθουν.
ΥΓ2. Μην αδικούμε πάνω στα νεύρα μας τους πάντες… άσχημο πράγμα η αδικία.
ΥΓ4. Είναι κομβική η απόφαση για την αντικατάσταση ή μη του προπονητή και θα πρέπει να στηριχτεί από όλους μας.
